1- گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران 2- مرکز مطالعات فقهی پزشکی قانونی، سازمان پزشکی قانونی کشور، تهران، ایران ، jafar.samen.1367@gmail.com
چکیده: (2308 مشاهده)
مقدمه: در فقه امامیه و قانون مجازات اسلامی بهبود برخی آسیبها موجب کاهش بخشی از دیه آنها دانسته شده است. با این وجود، به روشنی مشخص نشده که تحقق بهبود تا چه زمانی میتواند چنین تاثیری بر میزان دیه داشته باشد. عدم تعیین زمان خاص برای این امر، سپری‌شدن یک سال از جنایت و گذشت زمان متعارف سه انگاره قابل طرح در این زمینه به شمار میرود. اما به نظر میرسد هر سه انگاره فوق دچار اشکالاتی است که ارایه دیدگاهی استوار و مبتنی بر مبانی فقه امامیه و سیستم قضایی کشور را ضرورت میبخشد. در این مطالعه، متون اصلی فقه امامیه، با رویکردی توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه‌گیری: در مساله تعیین بازه زمانی مجاز برای تحقق بهبود به‌جای تاکید و تمرکز بر لزوم تعیین مدت مشخص برای تحقق بهبود، بایستی با محوریتبخشی به نظریه کارشناسی در خصوص تحقق یا عدم تحقق بهبود و نیز مدت‌زمان تحقق آن تصمیمگیری شود. این دیدگاه علاوه بر این که در نظام قضایی کنونی ایران قابل اجراتر و کاراتر است، متکی بر برخی گزارههای فقهی استوارتر است. بر این اساس، در این مطالعه با تفکیک سه حالت "عدم تشخیص بهبود"، "تشخیص عدم بهبود" و "تشخیص بهبود"، حکم مخصوص هر یک از این حالات با محوریتبخشی به سازمان پزشکی قانونی به‌طور مستقل و تفصیلی بیان میشود.
