1- دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران 2- گروه طب اورژانس، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران 3- گروه عفونی و بیماریهای گرمسیری، دانشکده پزشکی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران ، mamini@shahed.ac.ir 4- گروه داخلی، دانشگاه شاهد، دانشکده پزشکی
چکیده: (645 مشاهده)
مقدمه: بعد از گذشت چهارسال از شیوع بیماری کووید-۱۹،علی رغم بهبود یافتن بسیاری از بیماران، تعداد قابل توجهی از آنها را همچنان درگیر خود کرده و بسیاری از بیماران با اثرات درازمدت عفونت کووید-۱۹ درحال دسته پنجه نرم کردن هستند و امکان بازگشت به حالت عادی ندارند. این بیماران طیف وسیعی از اختلالات مختل کننده زندگی را تجربه می کنند که اهمیت بررسی علایم درازمدت و توجه ویژه به این بیماران را در نظر می دارد. روش بررسی: این مطالعه به صورت مقطعی در سال ۱۴۰۰ به مدت سه ماه بر روی ۲۸۰ بیمار بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران با تشخیص بیماری کووید-۱۹، که از زمان ابتلا تا پایان قرنطینه آنها تحت نظر بودند، انجام شد. علایم بلند مدت در بین بیماران ترخیص شده توسط پرسشنامه حاوی اطلاعات جمعیت شناختی و اظهارات بیماران جمع آوری و مقایسه گردید. داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش ۲۱ آنالیز شد. یافته ها: ۷/۴۵ درصد بیماران دارای حداقل یک علامت بلند مدت و ۳/۵۴ درصد بیش از یک علامت بلند مدت بودند. علامت خستگی دارای بیشترین فراوانی (۴/۶۴ درصد) و اسهال (۷/۲ درصد) کمترین فراوانی را داشت. به صورت معنادرای در زنان بیش از مردان، در افراد مسن بیش از جوانان و در افراد چاق بیش از افراد لاغر، علایم بلند مدت دیده شد. شدت ابتلا به بیماری با فراوانی علایم نسبت مستقیم داشت. نتیجه گیری: از آنجا که بین شاخص های جمعیت شناختی همچون چاقی، شدت بیماری و بستری شدن در بیمارستان مهمترین عوامل در افزایش میزان فراوانی علایم بلند مدت بوده است، توجه به این عوامل و درنظر گرفتن راهحلهای احتمالی برای پیشگیری از این وضعیت، موجب بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش مدت زمان درگیری با عوارض بلند مدت بیماری می شود.