زمینه و هدف: آسیب‌های ترافیکی به دلیل فراوانی بالای مرگ و میر و امکان درگیر شدن اکثر افراد جامعه از اهمیت ویژه‌ای در دنیا برخوردار هستند. این آسیب‌ها در ایران نیز بعد از بیماری‌های قلبی- عروقی دومین علت مرگ و اولین علت عمر هدر رفته است و از جمله مهم‌ترین مشکلاتی است که سلامت کشورمان را تهدید می‌نماید. در این بین، عابرین پیاده، آسیب‌پذیرترین فرد در آسیب ترافیکی هستند که احتمال ناتوانی جسمی و مرگ برای آنان بالا می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی ویژگی‌های عابرین متوفی طی دوره شش ساله (88-83) در استان کردستان است. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی (توصیفی- تحلیلی)، به روش سرشماری، پرونده کلیه 654 عابر متوفی مورد بررسی قرار گرفت. سپس با استفاده از چک لیستی، ویژگی‌های دموگرافیکی، مکان، زمان حادثه و علت نهایی فوت گردآوری و در نهایت با استفاده از نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: از بین 654 مورد عابر متوفی، بیش از دو سوم فوت‌شدگان (1/69%) مرد بودند. از نظر سنی، اکثریت بالای 65 سال (8/27%) بودند. نیمی از حوادث منجر به فوت هم در جاده‌های داخل شهری (8/59%) رخ داده بودند و ارتباط آماری معنی‌داری بین جنس متوفیان و محل رخداد حادثه وجود داشت (p<0.05). همچنین اکثر قربانیان قبل از رسیدن به بیمارستان فوت کرده بودند. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، با توجه به میزان بالای مرگ در بین عابرین مسن و فاز پیش بیمارستانی، می‌توان با انجام اقداماتی شامل آموزش، نصب پل عابر پیاده مناسب سالمندان، نصب علایم راهنمایی و رانندگی و تقویت سیستم امدادرسانی به کاهش مرگ در عابرین کمک کرد.