زمینه و هدف: اندام تحتانی شایع‌ترین ناحیه آسیب‌دیده در انواع مختلف صدمات ناشی از تصادفات بوده و اغلب باعث درمان‌های طولانی‌مدت، معلولیت‌های دائمی و پرداخت خسارت‌های سنگین می‌گردد. در این مطالعه سعی شده میزان نقص عضو اندام‌های تحتانی ناشی از تصادفات مورد بررسی قرار گیرد.

روش تحقیق: در یک مطالعه مقطعی تحلیلی کلیه افراد مصدوم به دنبال سوانح ترافیکی ارجاعی به مرکز پزشکی قانونی شهر کرمان در طی یک سال شمسی که منجر به آسیب در اندام تحتانی شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند و داده‌ها بعد از انجام معاینات لازم و بررسی‌های تخصصی ثبت و با استفاده از نرم‌افزار SPSS آنالیز شد.

یافته‏ها: در این مطالعه بیشترین فراوانی رده سنی 20 تا 30 سال و 79% مصدومان تحصیلات زیر دیپلم داشتند. بیشترین فراوانی اعضای آسیب‌دیده در جمعیت مورد مطالعه تنه تیبیا و سپس قسمت فوقانی تیبیا بودند. بیشترین آسیب‌دیدگان راکبین موتورسیکلت با فراوانی 79% و بیشترین فراوانی آسیب‌ها معادل 50% در سمت راست مصدومین و بیشترین فراوانی نقص عضو بین 0 تا 5% بود. نتیجه‏گیری: با توجه به این که بیشترین محل‌های وقوع حادثه در کوچه و خیابان و بیشترین وضعیت حین تصادف راکبین موتورسیکلت و دوچرخه بودند لذا کنترل سرعت وسایل نقلیه و ایجاد تغییرات لازمه در طراحی موتورسیکلت و استفاده از لباس ایمنی در کاهش شکستگی‌های اندام تحتانی و به دنبال آن نقص عضو حاصله موثر خواهد بود. همچنین با توجه به این که اکثر مصدومان دارای تحصیلات زیر دیپلم بودند ارتقاء سطح آموزش گام بلندی در کاهش نقص عضو حاصل از سوانح ترافیکی خواهد داشت.