زمینه و هدف: دستور عدم انجام عملیات احیاء در مواردی صادر میگردد که بیمار علی رغم دریافت درمانهای لازم دچار ایست قلبی تنفسی شده و بر اساس تشخیص پزشک، درخواست قبلی بیمار و یا درخواست بستگان عملیات احیاء بخصوص در مواردی که پیش آگهی خوبی برای درمان وجود نداشته باشد، انجام نمیگیرد. در حال حاضر دستورالعمل و مجوز رسمی برای صدور دستور عدم انجام عملیات احیاء در مراکز درمانی کشور وجود ندارد و به نظر میرسد این دستور به صورت غیر رسمی و سلیقهای انتخاب میشود. در این مطالعه وضعیت موجود و متغیرهایی که از نظر پزشکان اهمیت بیشتری دارند، مورد بررسی قرار میگیرد.
روش بررسی: پرسشنامهای بینام در رابطه با صدور دستور عدم انجام احیاء به پزشکان متخصص هوشبری و طب اورژانس بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران ارایه گردید که 62% پزشکان به آن پاسخ دادند. یافتهها به کمک نرم افزارSPSS ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافتهها: در مجموع 71 پزشک به سوالات پاسخ دادند. بر این اساس صدور دستور عدم احیاء در غالب موارد (61/4%) به صورت غیررسمی و شفاهی صادر میشود. وجود بیماریهای ناتوان کننده زمینهای، وضعیت نامناسب قلبی پیش از ایست قلبی اخیر، پیش آگهی نامناسب برای بیماری زمینهای و آسیستول بیش از 20 دقیقه از متغیرهای اصلی و موثر در صدور دستور عدم احیاء میباشند.
نتیجهگیری: این مطالعه حاکی از شیوع بی ضابطه صدور دستور عدم انجام عملیات احیاء در بیمارستانها می باشد. با توجه به این که در حال حاضر در کشور معیار مشخصی برای این انتخاب وجود ندارد، لازم است دستورالعمل استاندارد شده‌ای با استفاده از نظرات فقها و متخصصان مربوطه تعریف شود.
Okazi A, Bakhshandeh H, Ghadipasha M, Mehdizadeh F, Shaban nejad khas Z. A Survey on ‘Do Not Attempt Resuscitation Order’ in Patients with Cardiopulmonary Arrest. Iran J Forensic Med 2014; 20 (3) :103-110 URL: http://sjfm.ir/article-1-601-fa.html
عکاظی آرش، بخشنده هومن، قادی پاشا مسعود، مهدی زاده فرزانه، شعبان نژاد خاص زهرا. مروری بر وضعیت صدور دستور عدم انجام عملیات احیاء در بیمارانی که دچار ایست قلبی تنفسی می گردند. مجله پزشکی قانونی ایران. 1393; 20 (3) :103-110
