زمینه و هدف: پرستاران همراهان را مهمترین منابع اعمال خشونت محلکار علیه خود میدانند. در متون قبلی پژوهشی یافت نشد که ماهیت خشونت محلکار علیه پرستاران را از دیدگاه همراهان مورد بررسی قرار داده باشد. لذا، هدف این مطالعه تعیین درک همراهان از ماهیت خشونت محلکار علیه پرستاران بود.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 376 نفر از همراهان در مراکز آموزشی تبریز با روش تصادفی ساده در مطالعه شرکت داده شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامه تعدیل شده سازمان جهانی بهداشت بود که با ایجاد تغییراتی مورد استفاده قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار آماری SPSS (ویرایش 13) و آمار توصیفی استفاده گردید.
یافتهها: در مجموع همراهان 149 مورد خشونت محلکار را گزارش نمودند. همراهان بیشترین خشونتها را به ترتیب انواع کلامی (25%)، نژادی (5/9%)، جنسی (4/5%) و فیزیکی (4/3%) گزارش نمودند. در مورد خشونتهای کلامی، جنسی و فیزیکی همراهان مهمترین عاملان خشونت بودند. عمده‌ترین عوامل مرتبط با بروز خشونت برخورد نامناسب پرسنل، نگرانی مرتبط با سلامتی و انتظار طولانی مدت برای دریافت خدمات بود. همچنین، عمده‌ترین واکنش پرستاران به اعمال خشونت علیه آنان اطلاع به نگهبانی، انجام ندادن هیچ کاری و دعوت مهاجم به آرامش بوده است.
نتیجهگیری: نتایج این پژوهش تاییدکننده شیوع بالای خشونت محلکار علیه پرستاران بود و همچنین مشخص شد در بسیاری از موارد مانند شیوع خشونت، عاملان خشونت، انواع خشونت و واکنش پرستاران به خشونت درک همراهان شرکت کننده در مطالعه مشابهت زیادی با گزارشات قبلی پرستاران در این زمینه دارد.
بودجه این مطالعه توسط معاونت پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی تبریز پرداخت شده و به تایید کمیته منطقهای اخلاق در پژوهش رسیده است. نتایج مطالعه تعارض منافعی با نویسندگان ندارد
