زمینه و هدف: خشونت محل کار روی سلامتی، رفاه، امنیت پرستاران و کیفیت مراقبت های پرستاری تأثیر منفی دارد. این مطالعه با هدف تعیین درک پرستاران و بیماران از ماهیت خشونت محلکار علیه پرستاران در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفته است.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی- مقایسهای در سال 1392 در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفته است. برای بررسی ماهیت خشونت از پرسش نامه تعدیل شده سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. در مجموع 373 پرستار و 384 بیمار در مطالعه شرکت کردند. از آمار توصیفی (تعداد و درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی(آزمون کایدو) برای آنالیز داده ها استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که خشونت در محیط های بالینی شیوع بالایی دارد (پرستاران 273 و بیماران 157 مورد خشونت را گزارش کردند) .از دیدگاه پرستاران، بیشترین نوع خشونت نسبت به آنان به ترتیب؛ کلامی (66%) 248، فیزیکی (18%) 68، نژادی (11%) 42 و جنسی (2%) 9 بوده است و بیماران، بیشترین نوع خشونتها علیه پرستاران را به ترتیب کلامی (35%) 135، نژادی (10%) 39، جنسی (5%) 20 و فیزیکی (3%) 10 گزارش کردند و تفاوت بین دیدگاه دو گروه از نظر آماری معنادار بود (0/05>p).
نتیجه گیری: خشونت در محیطهای بالینی واقعیتی انکار ناپذیر است. مطالعه حاضر نیز نشان داد که خشونت در محیطهای بالینی وجود دارد ولی ماهیت آن از نظر پرستاران و بیماران متفاوت میباشد و این پدیده نیاز به بررسی بیشتری دارد، چرا که شناخت علل این تفاوت میتواند گامی موثر در جهت مدیریت خشونت و کاهش آن باشد.