1- دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران 2- دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران ، ali-jafari@outlook.com
چکیده: (914 مشاهده)
مقدمه: تروما یکی از علل ناتوانی و مرگ‌ومیر است که در راس عوامل ایجادکننده آن، حوادث ترافیکی قرار دارند. جهت حفظ جان بیماران استفاده از یک سیستم معتبر امتیازدهی برای ارزیابی شدت آسیب و تعیین پیش آگهی بیماران توصیه می‌شود. سیستم امتیازدهی GAPشامل سطح‌معناداری، سن وSBP می‌باشد. این متغیرها توسط کادردرمان پیش‌بیمارستانی قابل ارزیابی بوده و می‌توان پیش‌آگهی بیمار را از نظر مورتالیتی، موربیدیتی و نیاز به جراحی بررسی نمود. برهمین اساس مطالعه حاضر با هدف تعیین سیستم نمره‌دهی GAPدر پیش‌بینی مرگ‌ومیر ۲۴ ساعته مصدومین ترافیکی شهر اصفهان انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی و مقطعی بود که در سال ۱۴۰۳ انجام شد. تعداد نمونه مورد بررسی برابر با ۱۲۶۶ نفر از بیماران بود که به صورت سرشماری در طی ۱۲ ماه از دو مرکز درمانی وارد مطالعه شدند. اطلاعات بوسیله چک‌لیست و توسط پژوهشگر با استفاده از پرونده درمانی بیماران جمع‌آوری گردید و سپس توسط نرم‌افزار SPSSویرایش ۲۲ تحلیل شدند. یافته‌ها:براساس گروه‌بندی GAP تعداد ۸۱۰ نفر (۶۳.۹۸ درصد) کم، ۳۳۵ نفر (۲۶.۴۶ درصد) متوسط و ۱۲۱ نفر (۹.۵۶ درصد) زیاد بود. از افراد مطالعه ۱۸۷ نفر (۱۴.۷ درصد) مرگ را تجربه کردند. ۱۸۷ نفر(۱۴.۷ درصد) فوت شدند. حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی معیار GAPبه ترتیب برابر بود با ۸۲.۵۴، ۸۵.۹، ۷۳.۷۳ و ۷۶.۸۱ بود. در نهایتنمودار ROC نشان داد که معیار GAP نتیجه (مرگ‌ومیر و زنده بودن) بیمار را پیش‌بینی کرده است. نتیجه‌گیری: با توجه به آنکه تروما جزو یکی از حساسترین شرایط وابسته به زمان است؛ بنابراین مدیریت، ارزیابی، احیا و مراقبت قطعی از بیمار بسیارمهم است. با استفاده از سیستم‌های امتیازبندی مانند سیستم نمره‌دهی GAP می‌توان تصمیم مناسب را در مورد مرگ‌ومیر ۲۴ ساعته بیماران گرفت.
Mehri A, Jafari A, Mousavi S M. Prediction of 24-Hour Mortality Risk in the GAP Scoring System of Traffic Victims. Iran J Forensic Med 2025; 31 (2) :88-94 URL: http://sjfm.ir/article-1-1570-fa.html
مهری آرمین، جعفری علی، موسوی سیدمحمد. بررسی سیستم نمره‌دهی GAP در پیش‌بینی مرگ‌ومیر 24 ساعته مصدومین ترافیکی شهر اصفهان. مجله پزشکی قانونی ایران. 1404; 31 (2) :88-94
