زمینه و هدف: یکی از مهم­ترین تنش ­های شغلی که ممکن است دندان­پزشکان در حرفه خود با آن مواجه شوند شکایت بیمار است. هدف از این مطالعه ارائه تصویری از قصورهای دندان­پزشکی در شهر مشهد بود.

روش بررسی: پرونده شکایات رسیده به سازمان نظام­ پزشکی مشهد از دندان­پزشکان در سال­های 90-80 که مقصر بودن یا نبودن دندان­پزشک در آن مشخص شده­ بود، مورد بررسی قرارگرفت. متغیرهای محل درمان، شغل ارائه دهنده خدمت، جنس بیمار و دندان­پزشک، درمان دندان­پزشکی انجام­ شده، علت طرح شکایت و عارضه درمان مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده­ها توسط نرم­افزار spss نسخه 15 و با استفاده از آمار توصیفی و  آزمون کای دو انجام شد.

یافته­ ها: در بین 250 پرونده شکایت، در 4/62٪ پرونده ­ها رأی بر عدم قصور دندان­پزشکان صادر شده­ بود. اکثر دندان­پزشکانی که از آن­ها شکایت شده بود، مذکر بودند (6/79%). فراوانی شکایات به ترتیب مربوط به دندان­پزشکان عمومی (2/87%)، متخصصان معالجه ریشه (4/4%) و در نهایت متخصصان پریودنتولوژی (4/2%) بود. بیشترین فراوانی قصور به ترتیب مربوط به مطب ­های خصوصی (8/62%)، کلینیک­های دندان­پزشکی خصوصی (4/28%)، درمانگاه­ های خیریه (2/3%) و درنهایت کلینیک­ های بیمارستان (8/2%) بود. بیشترین فراوانی عوارض درمان مربوط به از دست رفتن دندان  توسط دندان­پزشکان عمومی ­بود (4/24%).

نتیجه گیری: بر اساس یافته ­های این مطالعه بیشتر دندان­پزشکان که از آنان شکایت شده بود قصوری مرتکب نشده­اند. هم چنین یافته ­ها بیانگر آن بود که بیشتر شاکیان مونث و متشاکیان بیشتر دندان­پزشک مرد بوده­ اند، هم چنین اکثر متشاکیان دندان­پزشک عمومی بوده و بیشتر شکایات مربوط به مطب های خصوصی و عمل جراحی لثه می شد.