زمینه و هدف: خشونت محل کار روی سلامتی، رفاه، امنیت پرستاران و کیفیت مراقبت­ های پرستاری تأثیر منفی دارد. این مطالعه با هدف تعیین درک پرستاران و بیماران از ماهیت خشونت محل‌­کار علیه پرستاران در بیمارستان­ های دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفته است.

روش بررسی: این مطالعه توصیفی- مقایسه‌ای در سال 1392 در بیمارستان­ های دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفته است. برای بررسی ماهیت خشونت از پرسش­ نامه تعدیل شده سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. در مجموع 373 پرستار و 384 بیمار در مطالعه شرکت کردند. از آمار توصیفی (تعداد و درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی(آزمون کای‌دو) برای آنالیز داده­ ها استفاده شد.

یافته­ ها: نتایج نشان داد که خشونت در محیط ­های بالینی شیوع بالایی دارد (پرستاران 273 و بیماران 157 مورد خشونت را گزارش کردند) .از دیدگاه پرستاران، بیشترین نوع خشونت نسبت به آنان به ترتیب؛ کلامی (66%) 248، فیزیکی (18%) 68، نژادی (11%) 42 و جنسی (2%) 9 بوده است و بیماران، بیشترین نوع خشونت‌ها علیه پرستاران را به ترتیب کلامی (35%) 135، نژادی (10%) 39، جنسی (5%) 20 و فیزیکی (3%) 10 گزارش کردند و تفاوت بین دیدگاه دو گروه از نظر آماری معنادار بود (0/05>p).

نتیجه گیری: خشونت در محیط­های بالینی واقعیتی انکار ناپذیر است. مطالعه حاضر نیز نشان داد که خشونت در محیط­های بالینی وجود دارد ولی ماهیت آن از نظر پرستاران و بیماران متفاوت می­باشد و این پدیده نیاز به بررسی بیشتری دارد،  چرا که شناخت علل این تفاوت می­تواند گامی موثر در جهت مدیریت خشونت و کاهش آن باشد.