1- گروه روانشناسی، دانشگاه بی نالمللی امام رضا، مشهد، ایران ، somaye.rahimi1390@yahoo.com 2- مرکز تحقیقات پزشکی قانونی، سازمان پزشکی قانونی ایران، تهران، ایران 3- دادگستری خراسان رضوی، مشهد، ایران
چکیده: (1569 مشاهده)
مقدمه: رشد در فقه و حقوق مدنی به آن ملکه و حالات نفسانی شخص اطلاق می‌شود که دارنده آن کیفیت نفسانی توانایی تشخیص نفع و ضرر را دارد. هدف این مطالعه، مقایسه هوش هیجانی و مهارت‌های مقابله با استرس در نوجوانان زیر ۱۸ سال مراجعه‌کننده به پزشکی قانونی خراسان رضوی به‌منظور بررسی حکم رشد با افراد ۱۸ ساله در سال ۱۳۹۸ بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع طرح‌های توصیفی است. جامعه پژوهش شامل کلیه افراد زیر ۱۸ سال بوده که در سال ۱۳۹۸ به سازمان پزشکی قانونی خراسان رضوی مراجعه کرده‌اند. ۶۰ نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و پرسشنامه‌های هوش هیجانی بار-ان و مهارت‌های مقابله با استرس لازاروس را تکمیل کردند. بر روی گروه شاهد نیز این پرسشنامه¬ها اجرا شد. داده ها با استفاده از نرم‌افزار۲۱-SPSS و با روش آماری T و تحلیل کواریانس مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه نوجوانان زیر ۱۸ سال و ۱۸ سال در متغیر هوش هیجانی و زیرمقیاس‌های آن تفاوت معناداری وجود دارد (۰۰۱/۰>P). همچنین بین دو گروه در متغیر مقابله با استرس و زیرمقیاس‌های آن تفاوت معناداری وجود دارد (۰۰۱/۰>P). نتیجه‌گیری: نظر به تفاوت معنادار هوش هیجانی و مهارت‌های مقابله در بین دو گروه، به نظر می‌رسد این عوامل تأثیر قابل توجهی در مواجهه و مقابله فرد با تنش‌ها و شرایط استرس‌زا، ضعف در کنترل تکانه‌ها و تصمیم‌گیری، انجام معاملات منجر به ضرر برای خود و یا دیگران دارد که صلاحیت آنها را برای احراز حکم رشد رد می‌کند.
Rahimi Ahmadabadi S, Attaran H, Rahimi Ahmadabadi Z, Fotovat A. Comparison of Emotional Intelligence and Coping Skills in Adolescents Under 18 Years of Age Referred to Forensic Medicine
in Khorasan Razavi to Study the Growth Sentence With 18 Years. Iran J Forensic Med 2021; 27 (2) :105-114 URL: http://sjfm.ir/article-1-1246-fa.html
رحیمی احمدآبادی سمیه، عطاران حمید، رحیمی زهرا، فتوت اکرم. مقایسه هوش هیجانی و مهارت‌های مقابله با استرس در نوجوانان متقاضی حکم رشد زیر 18 سال مراجعه‌کننده به پزشکی قانونی خراسان رضوی با افراد 18 ساله. مجله پزشکی قانونی ایران. 1400; 27 (2) :105-114
