1- دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران ، zeynabameri2014@gmail.com 2- واحد توسعه پژوهش های بالینی، بیمارستان بهار، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران 3- دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران
چکیده: (918 مشاهده)
مقدمه: باتوجه به شیوع بالا و پیامدهای نامطلوب خشونت خانگی، طراحی مداخلات مؤثر در راستای کاهش یا پیشگیری از آن اهمیت فراوان دارد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر مشاوره گروهی شناختی- رفتاری با رویکرد مثبت‌نگر برخشونت خانگی و کیفیت زندگی به‌منظور شناسایی و کنترل افکار منفی زنان دارای خشونت است. روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه کارآزمایی تصادفی کنترل شده سه سو کور است که در سال ۱۳۹۷ بر روی زنان خشونت‌دیده مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی و درمانی شهر شاهرود انجام شد. به‌منظور جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه تاکتیک‌های حل تعارض (برای سنجش تجربه و اعمال خشونت) و پرسشنامه کیفیت زندگی در گروه مداخله و کنترل استفاده شد. گروه مداخله تحت ۸ جلسه آموزش شناختی رفتاری مثبت‌نگر قرار گرفتند و گروه کنترل نیز ۸ جلسه آموزش سلامت زنان را دریافت کردند. میزان تجربه و اعمال خشونت در دو گروه در فواصل قبل، بلافاصله، سه و شش ماه بعد از مداخله ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آنالیزهای تی مستقل و اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها: میانگین نمره کل خشونت قبل از مشاوره در گروه مداخله از ۹/ ۱۴۵ به ۳/ ۱۴ بعد از مداخله تغییر کرد (۰۰۱/=P)، درحالی که در گروه کنترل از ۵/ ۱۰۲ به ۴۵ کاهش داشت (۰۰۱/=P). این تفاوت در همه زیرمقیاس‌های خشونت‌دیده شد. همچنین افزایش قابل‌توجه و معنادار نمرات کیفیت زندگی پس از مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. نتیجهگیری: آموزش شناختی رفتاری مثبت‌نگر، در کاهش خشونت‌دیدگی و همچنین ارتقای سطح سلامت روانی و کیفیت زندگی زنان خشونت‌دیده می‌تواند موثر باشد و باعث افزایش کیفیت زندگی در آنها شود.
Ameri Z, Enayatrad M, Feyzmanesh A. Evaluation of the Effectiveness of Positive Cognitive-Behavioral Counseling on Domestic Violence. Iran J Forensic Med 2022; 28 (2) :71-82 URL: http://sjfm.ir/article-1-1340-fa.html
عامری زینب، عنایت‌راد مصطفی، فیض‌منش ارغوان. بررسی اثربخشی آموزش گروهی، شناختی، رفتاری مثبت‌نگر بر کیفیت زندگی زنان خشونت‌دیده: کارآزمایی بالینی سه سوکور. مجله پزشکی قانونی ایران. 1401; 28 (2) :71-82
