هدف: آسیب اعصاب محیطی به دنبال تروما یکی از علل مهم ناتوانی در جوامع کنونی می­باشد که می­تواند باعث مشکلات عمده در فعالیت­های روزمره و شغلی شود. هم چنین این آسیب­ها توام با افزایش خطر مشکلات ثانویه، به علت اختلال عملکرد اندام درگیر است که پیش آگهی آن وابسته به عواملی چون شدت، محل، سن، آسیب­های همراه، عامل ایجاد کننده تروما، شیوه­های درمانی و زمان سپری شده از آسیب می­باشد. بنابراین تشخیص صحیح آسیب­های اعصاب محیطی، توزیع آن­ها و شناخت عوامل شایع ایجاد کننده این آسیب­ها در جامعه اهمیت بالایی دارد.

مواد و روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی از اول فروردین ماه 1390 الی اول فرودین ماه سال 1391 با همکاری اداره کل پزشکی قانونی استان آذربایجان شرقی و دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام گرفت. در طول این مدت تمامی افراد مراجعه کننده به علت تروما اعم از تصادفات وسایل نقلیه، نزاع، حوادث حین کار و آسیب­های عصبی ناشی از مداخلات پزشکی مورد مطالعه قرار گرفتند. تمامی افراد با شک به آسیب اعصاب محیطی با معرفی نامه ای توسط پزشکی قانونی تحت معاینه کامل حسی و حرکتی و بررسی الکترودیاگنوستیک و انجام EMG/NCS قرار گرفتند.

یافته­ها:در این مطالعه 174 بیمار ترومایی (145 بیمار مرد (3/83%) و 29 بیمار زن (7/16%) ) مورد مطالعه قرار گرفته اند. در بررسی­های الکترودیاگنوستیک 72 بیمار (4/41%) (68 بیمار مرد (9/46% بیماران مرد) و 4 بیمار زن ( 8/13% بیماران زن) آسیب اعصاب محیطی داشتند. 57 بیمار (8/32%) دچار آسیب اعصاب محیطی اندام فوقانی و 15 بیمار (6/8%) دچار آسیب اعصاب محیطی اندام تحتانی بودند. عامل تروما در 83 بیمار ( 7/47%) وسیله نقلیه، در 47 بیمار (27%) نزاع، در 41 بیمار (6/23%) حادثه کار و در 3 بیمار (7/1%) ایاتروژنیک بوده است.

نتیجه گیری: در مطالعه حاضر مشاهده گردید که اکثر بیماران ترومایی با شکایت حسی حرکتی مشکوک به آسیب عصبی، این آسیب را دارند. در مقابل برخی افراد فقط تظاهر به وجود آسیب عصب می­نمایند که به واسطه بررسی الکترودیاگنوز قابل افتراق است. هم چنین شایع­ترین علت آسیب عصب تصادفات وسایل نقلیه می­باشد.